Ελλάνικος

Όνομα ιστορικών προσώπων. 1. Ιστοριογράφος (; – 406; π.Χ.). Αν και μεταγενέστερος του Εκαταίου και του Ηροδότου, συνέλεξε μύθους και παραδόσεις κατά τον τρόπο των παλαιότερων λαογράφων. Τέτοια είναι τα έργα του για τις θεσσαλικές, αργολικές και θηβαϊκές παραδόσεις (Δευκαλιωνεία, Φορωνίς) ή η Ασωπίς και η Ατλαντίς, γενεαλογικού περιεχομένου. Ωστόσο, ο Ε. ξεπέρασε τους προγενεστέρους του ως προς την ευρύτητα των ερευνών του. Υπάρχουν πληροφορίες για 23 έργα του, τα οποία συνιστούν πραγματείες γύρω από την ιστορία και τους μύθους ελληνικών και βαρβαρικών λαών (Αιγυπτιακά, Λυδικά, Περσικά, Σκυθικά, Αιολικά, Λεσβιακά, Αργολικά, Βοιωτικά, Θεσσαλικά). Ο Ε. υπήρξε ο πρώτος που επιχείρησε μια συστηματοποίηση της ελληνικής χρονολογίας. Στο πλαίσιο αυτό πρέπει να αναφερθούν τρία έργα του: Ιέρειαι εν Άργει, στο οποίο όλα τα ιστορικά –ή τα αναφερόμενα ως ιστορικά– γεγονότα ήταν καταχωρημένα σύμφωνα με τον κατάλογο των ιερειών της Ήρας στο Άργος· Kαρνεονίκαι, έργο στο οποίο παρέθεσε τον κατάλογο των νικητών στις γιορτές των Καρνείων της Σπάρτης· Ατθίς, πρώτη ιστορία των Αθηνών, η οποία, αν και κατηγορήθηκε από τον Θουκυδίδη για ανακρίβειες, κυρίως χρονολογικές, αποτελούσε μια πρώτη απόπειρα να συστηματοποιηθεί αναλυτικά η ιστορική ή ψευδοϊστορική παράδοση των Αθηνών. Ο Ε. υπήρξε, επίσης, ο πρώτος από τους συγγραφείς της ελληνικής γραμματολογίας με σαφή στόχο να αποκαταστήσει την ενότητα ανάμεσα στον μύθο και στην πραγματική ιστορική παράδοση. 2. Διθυραμβοποιός (4ος αι. π.Χ.). Αναφέρεται σε επιγραφή της εποχής. 3. Γραμματικός (2ος αι. π.Χ.). Ήταν μαθητής του Αγαθοκλή. Μαζί με τον Ξένωνα, ανήκε στους χωρίζοντας, όπως ονομάστηκαν από τους Αλεξανδρινούς, δηλαδή σε εκείνους που δεν αποδέχονταν ότι ο Όμηρος έγραψε και την Οδύσσεια.